Hangend richtingsgevoel
Afgelopen zaterdag won HHC op een volwassen manier, wat dat ook mag betekenen, met 3-1 van ACV Assen. Een vroeg 0-2 werd door een late 1-2 nog even spannend, maar Raymond Gyasi maakte aan alle speculaties een einde door de 1-3 binnen te schieten. En dus won de ploeg van Pascal Diender verdiend daar op sportpark ICT Specialist.
HHC volgt dit seizoen een geheel eigen route, en net zoals er vele wegen naar Rome leiden, kan men ook diverse trajecten kiezen om naar bijvoorbeeld Kloosterhaar te reizen. Maar daarbij kunnen reizigers zich ook raar in de nesten werken, of zich vergissen in de belijning en bebording van de route. Mooi woord, vind ik trouwens, bebording.
Kloosterhaar dus, ik heb de plaatsnaam natuurlijk niet voor niets genoemd. Een trots dorp met een lange geschiedenis die terugvoert tot de stichting van het klooster Groot Galliea bij Sibculo. Toch wil ik een totaal andere kant met u op. Ik las afgelopen week een nieuwsartikel in de Stentor over een echtpaar dat vanuit de Flevopolder naar Nordhorn wilde reizen om te winkelen. Nu vraagt u zich als schrander nadenkend mens natuurlijk af wat iemand in hemelsnaam in Nordhorn wil doen, maar dat terzijde. Zij vertrokken uit Tollebeek en reden via allerlei achterafweggetjes tot ze bij de Balderhaar kwamen. U weet wel, de grensovergang vlak achter de zandafgraving tussen Kloosterhaar en Bruchterveld. Mooie omgeving, maar onze toeristen kwamen subiet vast te zitten in de modder. Na lang wachten kwam een, voor hen onverstaanbare, man met een shovel langs. Na een gesprek met handen en voeten, de toeristen uit de polder waren immers het Nedersaksisch niet machtig, werd hun auto uit de blubber getrokken zodat zij hun weg konden vervolgen.
Lieve voetbalvrienden en vriendinnen, ik wil er maar mee zeggen; iedereen kan soms de weg kwijtraken.
Ik zal u hieronder een persoonlijke ontboezeming doen; in een lang vervlogen tijd, ergens vlak na de bouw van onze nieuwe kantine, raakte ik zelf ook eens de weg kwijt. Met mijn vriend Frans Zwiers organiseerde ik een sponsorloop om een bijdrage te kunnen leveren aan de kosten van dit project. Dit alles vond plaats rondom het hoofdveld en na afloop was er een feestje in de kantine. Inclusief valse zanger! We hadden er een mooie verloting bij geregeld met, en dat zeg ik in alle bescheidenheid, geweldige prijzen. Om een lang verhaal kort te maken, nadat de kantine er weer spik en span uitzag, ging ik naar huis. Lopend vanaf de Boshoek naar Baalderveld waar ik destijds woonde. Door de Voorstraat lopend dacht ik na of er een kortere route naar mijn huis zou zijn.
In die tijd werd ook het LOC gebouwd en het leek mij een goed idee om dwars over het bouwterrein te lopen en dan zo via het Mulopaadje naar de Gramsbergerweg te gaan. Dat leverde mij toch minstens een tijdwinst van 35 seconden op, schatte ik destijds in. Een opening in het hek dat de bouwplaats omringde gaf mij de laatste aanmoediging. Zonder enige moeite stak ik de bouwput over tot ik bij de hekken aan de overzijde arriveerde. In mijn, door de firma Grolsch aangeleverde, overmoed begon ik te klimmen. Wonder boven wonder lukte het om mijn niet al te atletische lijf over het ruim twee meter hoge hek te wurmen. Tegenvaller was dat ik, vlak voor de afsprong, met mijn riem achter een uitstekend stuk staal bleef hangen.
Door een flinke portie centrifugaalkrachten kwam ik ondersteboven te hangen. Ik kan u zeggen, het was geen pretje. De naweeën van het feestje op de Boshoek deden mij lachen om mijn benarde positie. Ondersteboven hangend aan een hek op een bouwplaats, naast het oude kerkhof, en niemand die het zag. Wat hilarisch! Hoe het gelukt is om los te komen weet ik nog steeds niet, maar dat is ook niet belangrijk. Ik heb er minstens een minuut of 10 gehangen en mijn vrouw was er ook niet trots op. Achteraf geen wonder dat dit huwelijk geen stand hield, grap ik er maar bij. Soms hapert een menselijk kompas op meerdere vlakken, zouden we kunnen zeggen.
Ik bedoel er maar mee, of je nu vastzit in de modder bij Kloosterhaar of op een bouwput in Hardenberg, het komt uiteindelijk wel goed. En daarom gaan we aanstaande zaterdag naar Almere.
De blik op de ranglijst laat een 7e plaats zien voor de Jongelingen uit de Flevopolder. Zij pakten 32 punten uit 21 wedstrijden. De laatste 5 wedstrijden leverden 3 keer winst op. Tegen Lisse, Maassluis en Katwijk werd de volle winst behaald. Van AFC en ACV werd verloren. HHC staat daar slechts een puntje onder met 31 uit 20. U heeft dus al uitgerekend dat er wederom een positie op de ranglijst op het spel staat. De voorgaande edities bleken allemaal een prooi voor de Hardenbergers; de drie onderlinge duels werden allemaal door HHC gewonnen. De grootste uitslag was in 2018 toen het 0-4 werd. Hemmink, van der Leij (2x) en Mannes scoorden.
Maar al deze onzin zegt lekker niks over aanstaande zaterdag, u moet gewoon zelf komen kijken daar in Almere! Om exact 15:30 is het Marco Oosting die de match laat starten, hij heeft Jamie van Dijk en Thimo Deden mee als ondersteuners. Hasse Aartsen is de man met het coole elektronische bord. Met het volstrekt triviale feit dat deze week in 1923 Howard Carter het graf van Toetanchamon opent sluit ik af.
Graag tot zaterdag!
Jan Vosjan
Foto: ProShots
M. Oosting
